LOST - BAB 25

Mereka tercungap-cungap selepas berlari menyelamatkan diri daripada kelawar-kelawar ganjil. Kelawar yang mempunyai tanduk di kepala dan saiz sebesar anjing. Mujur mereka sempat melarikan diri sebelum kelawar-kelawar itu balik ke sarang mereka selepas bunyi serunai kedengaran. “ Kenapa banyak sangat binatang pelik tempat ni ? “, keluh Ifa. “ Pelik hutan ni . Even pasukan penyelamat pun belum selamatkan kita “, ujar Izzul. Mereka terduduk keletihan. “ Sampai bila kita nak macam ni ? Kita mesti cari pantai. Lebih senang untuk kita keluar daripada tempat ni “, kata Izzul. Izzul merupakan ketua dalam kumpulan mereka. Sikap Izzul yang matang menyenangkan mereka.
 

 “ Abang , tunggu ! Fai, Ina dan Siti takda !”, jerit Zafri apabila tersedar mereka telah tiada bersama mereka. “ What ?? But how??! “, Izzul hairan. “ Maybe kita dah terpisah masa lari tadi”, ujar Ifa. “ Damn ! “, Izzul menumbuk pokok dengan sekuat hatinya hingga berdarah tangannya. Sebagai ketua, dia berasa bertanggungjawab dan bersalah sekiranya apa-apa terjadi kepada mereka. “ Sabar bang, insha Allah they will fine”, Zafri menepuk bahu abangnya.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . .

“ Dah 5 hari ni tuan, satu helicopter pun belum datang “, keluh Izzue. Tangan gempalnya menguis-nguis tanah. “ Bukan kata helicopter, satu manusia lain pun kita tak jumpa “, tambah Aman. “ Sabarlah, tengok tu , bekas tapak kaki anjing, mungkin anjing pemburu penduduk kampung “, ujar Rosyam. Lama-lama ni Rosyam sudah mula membuka mulut, tidak lagi diam seperti sebelum ni. “ Kita harus cepat, takut nanti ada benda-benda pelik yang muncul lagi”, ujar Kapten Rahman. Sebelum ni mereka baru sahaja dikejar sekumpulan serigala tetapi mempunyai bulu muka seperti singa jantan.

Ketika mereka hendak bergerak, Izzue terpandang satu gelang yang sedikit berkarat di bawah satu pokok besar. Gelang apa ni ? desis Izzue. Cantiknya. “ Wei Izzue cepatlah ! Nanti kau tertinggal pulak ! “, tempik Kapten Rahman. “ Okay tunggu aku oi ! “, Izzue pun berlari-lari anak mengejar mereka. Perutnya bergoyang-goyang masa berlari. Macam anak gajah pun ada aku tengok dia ni. Hahaha, ketawa Aman.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

“ Wei., macam mana kita nak keluar ni ?”, tanya Dzharif yang pastinya tiada jawapan untuk menjawab soalannya. “ Aku dah putus asa . Macam mana kalau kita mati kat sini ?”, keluh Diyana hingga menangis. “ Sabar, kita pasti akan selamat. Percayalah “, Cik Vanida memeluk Diyana, cuba memberinya semangat. Mengikut fakta, menyentuh atau memeluk dapat menurunkan kadar keresahan seseorang, Tapi mesti muhrim ! Ariel melihat-lihat suasana dan pemandangan sekeliling. Otaknya ligat berfikir macam mana mereka nak keluar daripada tempat ni. Apa yang buat tempat ni ganijl sangat ek ? Macam ada something yang tak kena. Fikir Ariel.

Dia kemudian berjalan-jalan jauh daripada kawasan mereka berehat. Okay, mula-mula binatang pelik-pelik serang, then jatuh dalam tempat apa ntah ni. Yang lagi pelik macam mana hutan macam ni ada banyak sangat pokok buah. Aku pasti tempat ni ada simpan rahsia yang terselindung. Ariel meneruskan jalannya tanpa menyedari dia sudah semakin jauh. Namun Ariel berasa hampa kerana tak menjumpai sebarang jawapan. “ Hmm baik aku balik. Buang masa je “, keluh Ariel. “ Wait, mana jalan balik ni ? Alamak !”, Ariel mula resah. Dia menyedari tindakannya bodoh kerna tak mengikat sesuatu pada pokok untuk dijadikan tanda. “ Ariel….. “, tiba-tiba Ariel terdengar satu suara memanggilnya. “ Ariel…! “, Suara misteri itu semakin kuat. Tanpa berfikir panjang Ariel bergerak kea rah suiara tersebut. Suara itu semakin kuat dan jelas kedengaran apabila Ariel semakin dekat. “ Ariel., kau tiba jua akhirnya…”, ucap satu suara. “ Kau….? Takkanlah…”